dedukcja

dedukcja (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) log. filoz. wnioskowanie od ogólnych tez do szczegółowych wniosków

(1.2) wnioskowanie, rozumowanie, wywód

(1.3) daw. odejmowanie, potrącenie z sumy

(1.4) hist. praw. w Polsce przedrozbiorowej: publiczne przedstawienie rodowodu osoby, której szlachectwo jest kwestionowane

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dedukcja	dedukcje
dopełniacz	dedukcji	dedukcji / przest. dedukcyj
celownik	dedukcji	dedukcjom
biernik	dedukcję	dedukcje
narzędnik	dedukcją	dedukcjami
miejscownik	dedukcji	dedukcjach
wołacz	dedukcjo	dedukcje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) indukcja

(1.4) wywód

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dedukowanie n

czas. dedukować ndk., wydedukować dk.

przym. dedukcyjny

przysł. dedukcyjnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. deductio → wyprowadzenie

uwagi:

Najwcześniejsze poświadczenie: 1656–1688.

U Lindego (1807) w formie dedukcya. U Łukaszewskiego (1847) dedukcyja. W słowniku wileńskim (1861) już dedukcja.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) deduction; (1.2) illation, ratiocination
• baskijski: (1.1) dedukzio
• białoruski: (1.1) дэдукцыя ż
• bułgarski: (1.1) дедукция ż
• chorwacki: (1.1) dedukcija ż
• fiński: (1.1) deduktio
• francuski: (1.1) déduction ż
• hebrajski: (1.1) קיזוז
• hiszpański: (1.1) deducción ż
• kataloński: (1.1) deducció ż
• niemiecki: (1.1) Deduktion ż
• portugalski: (1.1) dedução ż
• szwedzki: (1.1) deduktion
• ukraiński: (1.1) дедукція ż
• węgierski: (1.1) dedukció
• włoski: (1.1) deduzione ż

źródła: