dźwiękochłonny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dźwiękochłonny (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˌʥ̑vʲjɛ̃ŋkɔˈxwɔ̃nːɨ], AS[ʒ́vʹi ̯ŋkoχu̯õ•ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę akc. pob.gemin.i → j 
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) tłumiący, pochłaniający dźwięki, zapobiegający rozpraszaniu się dźwięków[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) - Wołanie sanitariusza tłumiła do cichego szeptu gruba warstwa tkaniny dźwiękochłonnej pokrywająca drzwi gabinetu[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dźwiękochłonność ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dźwiękochłonny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Adam Wiśniewski-Snerg, Według łotra, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.