dąć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: dacdaćđạc

dąć (język polski)[edytuj]

dudziarz dmie (1.2)
wymowa:
?/i IPA[dɔ̃ɲʨ̑], AS[dõńć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą 
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) wiać z dużą siłą
(1.2) dmuchając w instrument muzyczny, wydobywać z niego dźwięki
odmiana:
(1.1-2) koniugacja Xc
przykłady:
(1.1) Wiatr dął jeszcze silny, ale burza minęła, a morze znacznie przycichło[1].
(1.2) Przygrywała cała orkiestra rybacka, a dęła w trąby z taką mocą i zapałem, że pół wioski drżało, jak podczas nordowego sztormu[2].
składnia:
(1.2) dąć w + B.
kolokacje:
(1.1) dąć w żaglewiatr dmie
(1.2) dąć w gwizdek / puzon / róg / trąbkę
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) wiać
(1.2) dmuchać, grać
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dęcie n
przym. dęty
przysł. dęto
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *dǫti[3]
uwagi:
Niepoprawne są formy „(ja) dmię” i „(oni) dmią[4].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Arkady Fiedler, Wyspa Robinsona, 1954, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Jerzy Bandrowski, Sosenka z wydm, Księgarnia Św. Wojciecha, Warszawa 1930.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dąć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  4. Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X.