czarowny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

czarowny (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) mający moc nadprzyrodzoną
(1.2) książk. urzekający pięknem
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Dlatego też jest to ze wszystkich skarbów najczarowniejszy skarb i nie potrzeba go szukać daleko za górami, za lasami... Bije tuż tuż... Posłuchajcie i pamiętajcie o niem[1].
(1.1) Czarowny widok czarowne wieczory! / Ciebie zachwycał zgiełk ludzi i tęcza, / W jaką się ludzkie wiązały kolory / Nad błękitnawem morzem w pół obręczą[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) czarowny napój
(1.2) czarowny krajobraz / kwiat / widok / wieczór • czarowna noc
synonimy:
(1.1) czarodziejski, magiczny, zaczarowany
(1.2) czarodziejski, magiczny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czar mrz, czary nmos, czarownik mos, czarowność ż
czas. czarować ndk.
przysł. czarownie
przym. czarujący
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *čarovьnъ, synchronicznie pol. czarować + -ny[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Julian Ejsmond, Dobre dziecko (wyd. 1931)
  2. Juliusz Słowacki, Napoli di Romania (wyd. 1909)
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „czarowny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.