czarownica

czarownica (język polski)

czarownica (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌʧ̑arɔvʲˈɲiʦ̑a], AS: [čarovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. wymowa

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) w wierzeniach ludowych: kobieta umiejąca czarować, rzucać czary, zaklęcia

(1.2) pot. przen. kobieta stara, brzydka, złośliwa

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czarownica	czarownice
dopełniacz	czarownicy	czarownic
celownik	czarownicy	czarownicom
biernik	czarownicę	czarownice
narzędnik	czarownicą	czarownicami
miejscownik	czarownicy	czarownicach
wołacz	czarownico	czarownice

przykłady:

(1.1) Rzuciwszy urok czarownica rechocząc odleciała na miotle.

(1.1) Najkrótsza noc w roku to tradycyjne święto czarownic.

składnia:

kolokacje:

(1.1) czarownica na miotle

synonimy:

(1.1) wiedźma, Baba-Jaga, baba-jaga, jędza; reg. śl. heksa

(1.2) brzydula

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. czarownictwo n, czarowstwo n, czarownik m, czarowniczość f, czar m, czary nm.-os.

czas. czarować ndk.

przym. czarowniczy

przysł. czarowniczo

związki frazeologiczne:

sabat czarownic • polowanie na czarownice

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) witch, hag
• arabski: (1.1) ساحرة f
• baskijski: (1.1) sorgin; (1.2) atso, sorgin
• bułgarski: (1.1) вещица f
• duński: (1.1) heks w
• esperanto: (1.1) sorĉistino
• francuski: (1.1) sorcière f
• hiszpański: (1.1) bruja f; (1.2) bruja f
• islandzki: (1.1) galdranorn f, norn f
• japoński: (1.1) 魔女(まじょ)
• kataloński: (1.1) bruixa f
• niemiecki: (1.1) Hexe f
• nowogrecki: (1.1) μάγισσα f; (1.2) μάγισσα f
• rosyjski: (1.1) колдунья f, ведьма f
• suahili: (1.1) mchawi
• szwedzki: (1.1) häxa w
• ukraiński: (1.1) чарівниця f, відьма f
• węgierski: (1.1) boszorkány
• wilamowski: (1.1) pyłwajs f, pyłwȧjs f, heks f
• wloski: (1.1) strega f; (1.2) strega f

źródła: