cudzołożnik

cudzołożnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌt͡sud͡zɔˈwɔʒʲɲik], AS: [cuʒou̯ožʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. mężczyzna dopuszczający się cudzołóstwa

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cudzołożnik	cudzołożnicy
dopełniacz	cudzołożnika	cudzołożników
celownik	cudzołożnikowi	cudzołożnikom
biernik	cudzołożnika	cudzołożników
narzędnik	cudzołożnikiem	cudzołożnikami
miejscownik	cudzołożniku	cudzołożnikach
wołacz	cudzołożniku	cudzołożnicy
depr. M. i W. lm: (te) cudzołożniki

przykłady:

(1.1) Nie płaciło się kary za zabicie człowieka w pojedynku sądowym ani za zabicie cudzołożnika, włamywacza lub podpalacza pochwyconego na gorącym uczynku, ani za sztuczne poronienie wywołane przez samą matkę, ani za zgładzenie świętokradcy, który włamał się do świątyni.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) grzesznik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cudzołóstwo n, cudzołożenie n

forma żeńska cudzołożnica ż

czas. cudzołożyć

przym. cudzołożny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) adulteriogile
• białoruski: (1.1) пралюбадзей m
• hindi: (1.1) व्यभिचारी m (vyabhicārī)
• hiszpański: (1.1) adúltero m
• jidysz: (1.1) נואף m (nojef)
• niemiecki: (1.1) Ehebrecher m
• rosyjski: (1.1) прелюбодей m
• wilamowski: (1.1) hūərkalla m

źródła: