cuda-wianki

cuda-wianki (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌʦ̑uda‿ˈvʲjãnʲci], AS: [cuda‿vʹi ̯ãnʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk- • akc. pob.• i → j 

​

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) iron. rzeczy niezwykłe, nadzwyczajne, ale nierealne lub nieosiągalne

odmiana:

(1.1) związek zgody, blp,

 

przypadek	liczba mnoga
mianownik	cuda-wianki
dopełniacz	cudów-wianków
celownik	cudom-wiankom
biernik	cuda-wianki
narzędnik	cudami-wiankami
miejscownik	cudach-wiankach
wołacz	cuda-wianki

przykłady:

(1.1) Facet, który chce zostać prezydentem, choć nie ma o niczym zielonego pojęcia, oddycha z ulgą, bo najgorsze przeszło. Przed żoną się nie skompromitował. Bał się, że jej cuda-wianki opowiada, jak to w dalekiej ojczyźnie go kochają, bał się, że przesadza, a był za skromny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) cuda wianki, cuda na kiju, cuda niewidy

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. cud + wianek

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: