chrononauta

chrononauta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌxrɔ̃nɔ̃ˈnawta], AS: [χrõnõnau̯ta], zjawiska fonetyczne: nazal.• u → ł • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. podróżnik w czasie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	chrononauta	chrononauci
dopełniacz	chrononauty	chrononautów
celownik	chrononaucie	chrononautom
biernik	chrononautę	chrononautów
narzędnik	chrononautą	chrononautami
miejscownik	chrononaucie	chrononautach
wołacz	chrononauto	chrononauci

przykłady:

(1.1) Sowiecki chrononauta Gauki zdjął słuchawki oraz mikrofon i z wyciągniętą dłonią pospieszył ku trzem amerykańskim temponautom.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) temponauta

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. chrononautyka ż

forma żeńska chrononautka ż

przym. chrononautyczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. chrono- + -nauta < gr. χρόνος + ναύτης → czas + żeglarz

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) chrononaut

źródła: