Przejdź do zawartości

charakterny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

charakterny (język polski)

[edytuj]
wymowa:
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) pot. kwestion.[1] odznaczający się mocnym charakterem; taki, który łatwo się nie poddaje i skłonny jest do buntu; t.: świadczący o takich cechach
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wiele się mówiło wtedy o koniach charakternych. Całe legendy narastały o koniach, których nikt do końca nie potrafił okiełznać ani ujarzmić[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) hardy, uparty, twardy, nieugięty, wytrwały
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. charakterność ż, charakter mrz, charakterek mrz; pot. charakterniak mos, daw. charakternik mos, charakteryzacja ż
czas. charakteryzować ndk.
przysł. charakternie, charakterystycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. charakter + -ny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „charakterny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. Tadeusz Konwicki, Kronika wypadków miłosnych, 1974, Narodowy Korpus Języka Polskiego.