călugăr

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

călugăr (język rumuński)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kośc. mnich, zakonnik[1][2]
odmiana:
(1.1) lp călugăr; lm călugări
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. călugăraș m, călugărie ż
forma żeńska călugăriță ż
czas. călugări
przym. călugăresc
przysł. călugărește
związki frazeologiczne:
etymologia:
cs. калѹгєръ (kalugerъ)[2] → mnich[3] < scs. калѹгєръ (kalugerъ)[4] < gr. καλόγηρος (kalógēros)[2] → czcigodny, szacowny (zwł. o mnichach)
uwagi:
źródła:
  1. ↑ Zdzisław Skarżyński, Mały słownik rumuńsko-polski, Wiedza Powszechna, Warszawa 1963.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Anna Oczko, Zapożyczenia południowosłowiańskie w języku rumuńskim w XVI i XVII wieku, Kraków 2010, s. 131.
  3. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „калѹгєръ” w: Franz Miklosich, Lexicon palaeoslovenico-graeco-latinum emendatum auctum, Guilelmus Braumueller, Wiedeń 1862–1865, s. 280.
  4. ↑ Hasło „калѹгєръ” w: Slovník jazyka staroslověnského (Словарь старославянского языка), red. Josef Kurz, Zoe Hauptová, t. II, Československá Akademie Věd (Издательство Санкт-Петербургского университета), Praga (Sankt Petersburg) 1958–1997 (2006), ISBN 5-288-04041-9, s. 8.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=călugăr&oldid=8069784”