bzik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bzik (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[bʲʑik], AS[bʹźik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) pot. żart. mania, lekkie szaleństwo, dziwactwo

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) przest. dziwak
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Piotr ma bzika na punkcie znaczków pocztowych. Bez przerwy chodzi do sklepu filatelistycznego i zna chyba na pamięć katalog znaczków pocztowych.
(1.1) Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma, / a ja w domu mam chomika, kota, rybki oraz psa[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) mieć bzika
synonimy:
(1.1) fioł, pot. fiksum, świr; wulg. pierdolec
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bzikostwo n, bzikowanie n, zbzikowanie n, bzowina ż
czas. bzikować ndk., zbzikować dk.
przym. bzikowaty, zbzikowany
związki frazeologiczne:
mieć bzika na punkcie czegoś
etymologia:
rzecz. odczas. od pol. bzykać, dawniej mającego także formę bzikać[2]
por. kasz. bzikgiez, czes. bzikszaleństwo, słc. bzikszybka ucieczka[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Fasolki: Każdy ma jakiegoś bzika.
  2. 2,0 2,1 Hasło „bzik” w: Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1, s. 49.