brutka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

brutka (język polski)[edytuj]

wymowa:
AS: /brutka/
homofon: bródka
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) gw. (Warmia) narzeczona, panna młoda[1][2]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. forma męska brutkan
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Braut[1] + pol. -ka
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: narzeczona
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 Wanda Pomianowska, Uwagi o „gadce” warmijskiej, „Poradnik Językowy” nr 3/1950, s. 16.
  2. ↑ Irmina Judycka, Typy zapożyczeń niemieckich w gwarach Warmii i Mazur, „Poradnik Językowy” nr 8/1954, s. 6.

brutka (język kaszubski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) panna[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Braut + kasz. -ka
uwagi:
źródła:
  1. ↑ Roman Drzeżdżon, Grzegorz J. Schramke, Słowniczek polsko-kaszubski, Region, Gdynia 2003-2012, ISBN 978-83-7591-191-6.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=brutka&oldid=8248798”