blankiet

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

blankiet (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈblãŋʲcɛt], AS[blãŋʹḱet], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-nk-  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) papier, druk, który należy wypełnić
(1.2) arkusz korespondencyjny
(1.3) środ. przyjęcie taneczne połączone ze spożywaniem alkoholu[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) formularz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. blankietowy
rzecz. blankiecik mrz
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Blankett, niderl. blanket z st.franc. blanquet od blanc (biały)[2]
uwagi:
por. in blanco
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zabawy z tańćami w: Anna Piotrowicz, Słownictwo i frazeologia życia towarzyskiego w polskiej leksykografii XX wieku, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2004, ISBN 83-232-1378-X, s. 149.
  2. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 35.