beocki

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

beocki (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[bɛˈɔʦ̑ʲci], AS[beocʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) od Beocja
(1.2) przen. nierozgarnięty, ograniczony, pozbawiony fantazji twórczej
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Tam będzie Troja, tu - równina pod beockim Aulis, gdzie wedle mitu i kilku opowiadaczy wojska Hellady znieruchomiały w drodze do Troi[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Beocja
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.2) od nazwy Beocji (gr. Βοιωτία), krainy rolniczo-pasterskiej w starożytnej Grecji, której mieszkańcy uważani byli przez Ateńczyków za nieuków i gburów[2]
uwagi:
(1.2) por. abderyta
tłumaczenia:
źródła:
  1. PAWEŁ GŁOWACKI, Dziennik Polski, 01/07/2008, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Hasło „beocki” w: Władysław Kopaliński, Słownik eponimów czyli wyrazów odimiennych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, ISBN 83-01-11978-0, s. 34.