benignus
benignus (język łaciński)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) przyjacielski, przyjazny, miły, grzeczny[1]
- (1.2) gościnny
- (1.3) dobroczynny, uczynny
- (1.4) szczodry, szczodrobliwy, hojny
- (1.5) poet. obfity, sowity, owocny, płodny
- (1.6) poet. korzystny, sprzyjający
- odmiana:
- (1) benign|us, ~a, ~um (deklinacja I-II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n m ż n mianownik benignus benigna benignum benignī benignae benigna dopełniacz benignī benignae benignī benignōrum benignārum benignōrum celownik benignō benignae benignō benignīs biernik benignum benignam benignum benignōs benignās benigna ablatyw benignō benignā benignō benignīs wołacz benigne benigna benignum benignī benignae benigna
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- źródłosłów dla ang. benign, franc. bénin, franc. bénigne, hiszp. benigno, port. benigno, wł. benigno
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie V, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2013, ISBN 978-83-257-0542-8, s. 71.