benedictus
benedictus (język łaciński)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) błogosławiony[1]
- odmiana:
- (1.1) (deklinacja I-II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n m ż n mianownik benedictus benedicta benedictum benedictī benedictae benedicta dopełniacz benedictī benedictae benedictī benedictōrum benedictārum benedictōrum celownik benedictō benedictae benedictō benedictīs biernik benedictum benedictam benedictum benedictōs benedictās benedicta ablatyw benedictō benedictā benedictō benedictīs wołacz benedicte benedicta benedictum benedictī benedictae benedicta
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Benedictus m, benedictio ż
- czas. benedico
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „benedictus” w: Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie III, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań - Warszawa - Lublin 1958, s. 70.