bekon

bekon (język polski)

bekon (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈbɛkɔ̃n], AS: [bekõn], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) spoż. odpowiednio przygotowana półtusza z młodego tucznika (lub jej część)

(1.2) kulin. wędzonka z bekonu (1.1)

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) zootechn. tucznik przeznaczony na półtusze i wędzonkę

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bekon	bekony
dopełniacz	bekonu	bekonów
celownik	bekonowi	bekonom
biernik	bekon	bekony
narzędnik	bekonem	bekonami
miejscownik	bekonie	bekonach
wołacz	bekonie	bekony

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bekon	bekony
dopełniacz	bekona	bekonów
celownik	bekonowi	bekonom
biernik	bekona	bekony
narzędnik	bekonem	bekonami
miejscownik	bekonie	bekonach
wołacz	bekonie	bekony

przykłady:

(1.2) Na śniadanie jemy zwykle jajka na bekonie.

składnia:

kolokacje:

(1.2) jajecznica na bekonie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. bekonowy

rzecz. bekonik mrz

związki frazeologiczne:

etymologia:

ang. bacon

uwagi:

• por. boczek
• zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) bacon
• białoruski: (1.1) бекон m; (1.2) бекон m
• bułgarski: (1.2) бекон m
• rosyjski: (1.1) бекон m; (1.2) бекон m
• tuvalu: (1.2) pīkini

źródła: