bednarczyk

bednarczyk (język polski)

wymowa:

IPA: [bɛdˈnarʧ̑ɨk], AS: [bednarčyk]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) uczeń (terminator) u bednarza; czeladnik bednarski

(1.2) syn bednarza

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bednarczyk	bednarczykowie
dopełniacz	bednarczyka	bednarczyków
celownik	bednarczykowi	bednarczykom
biernik	bednarczyka	bednarczyków
narzędnik	bednarczykiem	bednarczykami
miejscownik	bednarczyku	bednarczykach
wołacz	bednarczyku	bednarczykowie

przykłady:

(1.1) Hanka zakochała się w przystojnym bednarczyku.

(1.2) Najstarszy bednarczyk ciągle gada o studiowaniu na uniwersytecie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bednarz m, bednarstwo n, bednarzowa ż, bednarnia ż, bednarka ż

przym. bednarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. bedrzarz + -czyk; por. kowalczyk, piekarczyk, młynarczyk, szewczyk

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cooper's apprentice; (1.2) cooper's son
• niemiecki: (1.1) Böttcherlehrling m (1.2) Böttchersohn m

źródła: