bankrut

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bankrut (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈbãŋkrut], AS[bãŋkrut], zjawiska fonetyczne: nazal.-nk-  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba lub firma, która ogłosiła niewypłacalność
(1.2) przen. osoba lub firma, której grozi niewypłacalność
(1.3) przen. ktoś, kto się skompromitował, zawiódł zaufanie, doznał klęski
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.2) Przedsiębiorstwo, którego kierownik używa pieczątkizarządca komisaryczny”, jest postrzegane jako bankrut[1]
(1.3) Niestety, zły los niweczył wszystkie nadzieje. Nie widzi pani, że jestem życiowym bankrutem?[2]
składnia:
kolokacje:
(1.1) stać się bankrutem • zostać bankrutem
(1.3) bankrut polityczny / moralny / życiowy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bankructwo n, bankrutowanie n
forma żeńska bankrutka ż
czas. bankrutować ndk., zbankrutować dk.
przym. bankrucki
związki frazeologiczne:
etymologia:
od XVIII wieku, wcześniej postać bankret
niem. Bankrotteur < wł. bancarottadosł. złamana ławka, ten, co ma pęknięty bank[3] < łac. banca + rupta[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Polityka, nr 10.02 (40), Warszawa, 2004 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Piszczyk, Jerzy Stawiński, 1959-1997 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Hasło „bank” w: Izabela Malmor, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-262-0146-2.
  4. Roztrząsania, „Poradnik Językowy” nr 4/1919, s. 57.