bałamut

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bałamut (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[baˈwãmut], AS[bau̯ãmut], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. uwodziciel, flirciarz
(1.2) przest. mąciciel
(1.3) gw. więz. psycholog, psychiatra[1]

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) daw. łow. pies gończy gubiący trop lub goniący po starym tropie, mylący w ten sposób inne gończaki[2]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Oj! bałamut z kawalera, bałamut! Ot i mnie starą babę od wczorajszego wieczora zbałamuciłeś![3]
(1.2) Ale zarazem jesteś wietrzny, bałamut, nie lubisz pracy, a lubisz hulanki, masz pańskie fumy i zachcianki, które biednego szlachcica do torby i kija żebraczego prowadzą[4].
składnia:
kolokacje:
(1.3) gw. więz. śmigać na prześwietlenie do bałamuta
synonimy:
(1.3) gw. więz. idiota
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bałamucenie n
forma żeńska bałamutka ż
czas. bałamucić ndk., zbałamucić dk.
przym. bałamutny
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. bałamucić[5]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: uwodziciel, flirciarz
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: mąciciel
źródła:
  1. Maciej Szaszkiewicz, Słownik gwary więziennej, w: Tajemnica grypserki. Cz. II, Kraków 1997, s. 185.
  2. Stanisław Hoppe, Słownik języka łowieckiego, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981, ISBN 83-01-01540-3, s. 14-15.
  3. E. Orzeszkowa: Zygmunt Ławicz i jego koledzy
  4. E. Orzeszkowa, Na prowincyi
  5. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bałamut” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.