błyszczeć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

błyszczeć (język polski)[edytuj]

posadzka błyszczy (1.2)
Kopciuszek błyszczy (1.3) na paradzie w Disneylandzie
wymowa:
IPA[ˈbwɨʃʧ̑ɛʨ̑], AS[bu̯yščeć] ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) jaśnieć blaskiem
(1.2) mieć zdolność odbijania światła
(1.3) przen. książk. wywoływać zachwyt, robić wrażenie, olśniewać
odmiana:
(1.1-3) [1] koniugacja VIIb
przykłady:
(1.1) Gdy zapadła noc, widać było, jak po drugiej stronie jeziora błyszczą rozpalone niedawno ogniska.
(1.2) Śnieg tak mocno błyszczał w słońcu, że oczy zaczęły nam łzawić.
(1.2) Jej oczy błyszczały od łez.
(1.3) Opowiadając o swoich niezliczonych, egzotycznych podróżach, zawsze błyszczał w towarzystwie.
składnia:
kolokacje:
(1.2) błyszczeć w słońcu • błyszczeć od czystości / rosy / łez
(1.3) błyszczeć w towarzystwie • błyszczeć dowcipem / inteligencją
synonimy:
(1.1) świecić
(1.2) lśnić, połyskiwać, świecić
(1.3) olśniewać, brylować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błyszcz m, błyszczenie n, błyszczka ż, błyszczyk m, nabłyszczacz m, błyskotka ż, błysk mrz, błyskawica ż
czas. zabłyszczeć ndk., nabłyszczać ndk., nabłyszczyć dk.
przym. błyszczący
przysł. błyszcząco
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *blьščati
uwagi:
(1.1) nie mylić z: błyskać
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.