błam

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: blaamblam

błam (język polski)[edytuj]

błam (1.1)
wymowa:
IPA[bwãm], AS[bu̯ãm], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) materiał kuśnierski ze zszytych brzegami skór futerkowych, służący m.in. do podszycia płaszcza lub uszycia futra[1]; również sztuka futra pewnej miary[2]
(1.2) przen. płat, płachta czegoś[2]
odmiana:
przykłady:
(1.1) A kiedy się wystrychnie w usarskim ubierze, / Po kołnierzu go poznasz, bo błam futra bierze[3].
(1.1) Na wór dla zagrzania ślicznych nóżek Wci serca mego posyłam wilczych ogonów samych błam, w których włożyłoby się sto takich nóżek, jako u Wci serca mego[4].
(1.2) Rozłożyła wiosna spódnicę zieloną, / Przykryła błota bury błam. / Pachnie ziemia ciałem młodym / Póki wiosna, póki trwa[5].
składnia:
kolokacje:
(1.1) błam futrzany / skórzany • błam futra / skóry • błam lisów / tumaków • błam owczy / z norek / z lisów / gronostajowy / kuni / karakułowykupować skóry nie na sztuki, lecz na błamy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błamowanie
czas. błamować
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Flamm, niem. Flammekawał skóry, połeć, pas[2][6]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 2,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 171.
  3. Jan Kochanowski, Satyr albo dziki mąż, za: Jan Kochanowski, Dzieła polskie, wyd. J. Krzyżanowski, Warszawa 1989
  4. Jan III Sobieski Listy do Marysieńki, Czytelnik, Warszawa 1970, s. 170
  5. Wojciech Bellon Nuta z Ponidzia
  6. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „błam” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.