autoteliczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

autoteliczny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌawtɔtɛˈlʲiʧ̑nɨ], AS[au̯totelʹičny], zjawiska fonetyczne: zmięk.u → ł akc. pob.
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) filoz. taki, który jest celem sam dla siebie[1]
(1.2) szt. taki, który jest wartością samą w sobie, usprawiedliwiającym się, tłumaczącym się sam przez się, a nie przez okoliczności zewnętrzne[2]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.2) Operetka czy balet bardziej autoteliczne niż literatura społecznie zaangażowana.[3]
składnia:
kolokacje:
(1.1) wartość autoteliczna
synonimy:
antonimy:
(1.1) instrumentalny
(1.2) heteroteliczny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. autoteliczność ż
przysł. autotelicznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) gr. αὐτός + τέλοςsam + cel, koniec
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „autoteliczny” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
  3. Litteraria, t. 36, Wrocławskie Towarzystwo Naukowe, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2007, s. 12