Początkowa, akcentowana samogłoska „i” w końcówce tworzy rozziew z głoską [a] rdzenia, otrzymując akcent graficzny („aí”).
Rdzeń otrzymuje końcową grupę „ig” przed samogłoskami [a], [o].
Otrzymuje nieakcentowane końcówki fleksyjne pierwszej koniugacji w 1. i 3. os. lp. czasu pretérito perfecto simple.
Rdzeń otrzymuje końcową spółgłoskę „j” w czasach pretérito perfecto simple, pretérito imperfecto (sub.) i futuro (sub.).
Traci początkową, nieakcentowaną samogłoskę „i” w końcówce, gdy występuje po niej inna samogłoska (*). W gerundio końcówka ta przybiera formę spółgłoski „y”.