androgyniczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

androgyniczny (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˌãndrɔɡɨ̃ˈɲiʧ̑nɨ], AS[ãndrogỹńičny], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) biol. psych. posiadający cechy zarówno męskie, jak i żeńskie
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zbigniew Lew-Starowicz na podstawie przeprowadzonych przez siebie badań twierdzi, że 44 proc. lesbijek reprezentuje typ androgyniczny, 30 proc. - typ męski, a 22 proc. typ kobiecy[1]
(1.1) Włoska aktorka Rosalinda Celantano, która wciela się w postać Szatana, pokazana jest jako istota androgyniczna, która może przybierać różne formy[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) androgyniczna osoba/osobowość/uroda/twarzbóstwa androgyniczne
synonimy:
(1.1) dwupłciowy, hermafrodytyczny, obupłciowy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. androginia ż, androgynia ż, androgyne mos/ż
przym. androginiczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
gr. ανδρογυνής < gr. ἀνήρ + γυνή[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. JOANNA PODGÓRSKA, Współpraca Sebastian Krawczyk, Polityka, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Andy Kovalik / FPA / X-Press, Mazowieckie To i Owo, 18/03/2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Agnieszka Lipińska-Grobelny, Podmiotowe uwarunkowania męskości, kobiecości i androgynii, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Psychologica” 11/2007, s. 4.