anachronizm

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

anachronizm (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌãnaxˈrɔ̃ɲism̥], AS[ãnaχrõńism̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) coś niezgodnego z duchem czasów i stanem wiedzy, przestarzałego (np. pogląd, rzecz)
(1.2) błąd chronologiczny, polegający na umiejscawianiu w dziele przedmiotu, zjawiska, zachowania itp., które miało miejsce w innym czasie: po lub przed; zob. też anachronizm w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Stary profesor używał tak wielu anachronizmów językowych, że jego wykłady były kompletnie niezrozumiałe.
(1.2) Znalazłem w filmie o imperium rzymskim kilka anachronizmów, na przykład pokazano jeźdźców używających strzemion.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) archaizm, przeżytek, nienowoczesność
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. anachroniczność ż
przym. anachroniczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) gr. ἀναχρονισμός, franc. anachronisme[2]; zobacz też: -izm
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „anachronizm” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.