abecedariusz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

abecedariusz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌabɛʦ̑ɛˈdarʲjuʃ], AS[abecedarʹi ̯uš], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob.i → j , ?/i
podział przy przenoszeniu wyrazu: a•be•ce•da•riusz[1]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) początkowy uczeń

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) skorowidz
(2.2) liter. wiersz, w którym kolejne elementy zaczynają się kolejnymi literami alfabetu; zob. też abecedariusz w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Jan jest abecedariuszem.
(2.1) W abecedariuszu nie ma wszystkich nazwisk.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) abecadlarz
(2.1) skorowidz
(2.2) wiersz abecadłowy
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) uczeń
(2.2) wiersz
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. abecadlarka ż, abecadlarz mos/mrz, abecadlnik mrz, abecadło n
przym. abecadlny, abecadłowy
przysł. abecadłowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. abecedarius[2]alfabetyczny[3]
uwagi:
tłumaczenia:
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: skorowidz
źródła:
  1. Hasło „abecedariusz” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 1.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „abecedariusz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Słownik terminów literackich, red. Janusz Sławiński, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2000, ISBN 83-04-04417-X, s. 13.