Wełtawa

Wełtawa (język polski)

wymowa:

IPA: [vɛwˈtava], AS: [veu̯tava] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) geogr. rzeka w Czechach, lewobrzeżny dopływ Łaby; zob. też Wełtawa w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Wełtawa
dopełniacz	Wełtawy
celownik	Wełtawie
biernik	Wełtawę
narzędnik	Wełtawą
miejscownik	Wełtawie
wołacz	Wełtawo

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) źródło / bieg / koryto / (prawy / lewy) dopływ / ramię / dorzecze / dolina / wody / nurt / płycizna / zakręt / zakole / brzeg / dno / odnoga / ujście / głębokość / szerokość Wełtawy • nad Wełtawą • Wełtawa wypływa / płynie / wije się / meandruje / kieruje się / niesie wody / przybiera / wylewa / zatapia / opada / nawadnia / odwadnia / wysycha / przepływa / opływa / dopływa / wpływa • na prawym / na lewym brzegu / u źródeł / u ujścia Wełtawy • pływać / płynąć Wełtawą

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) rzeka, dopływ

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Powełtawie n, wełtawit n

przym. nadwełtawski, wełtawski, powełtawski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Vltava
• czeski: (1.1) Vltava ż
• francuski: (1.1) Vltava ż
• hiszpański: (1.1) Moldava m
• niemiecki: (1.1) Moldau ż
• nowogrecki: (1.1) Μολδάβας m
• rosyjski: (1.1) Влтава ż
• słowacki: (1.1) Vltava ż
• węgierski: (1.1) Moldva

źródła: