władca

władca (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvwatʦ̑a], AS: [vu̯atca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) osoba, która włada (rządzi) w kraju o ustroju innym niż republika

(1.2) przen. osoba, która sprawuje gdzieś jakąś władzę

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	władca	władcy
dopełniacz	władcy	władców
celownik	władcy	władcom
biernik	władcę	władców
narzędnik	władcą	władcami
miejscownik	władcy	władcach
wołacz	władco	władcy

przykłady:

(1.1) Kazimierz był mądrym i sprawiedliwym władcą.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) monarcha, król, cesarz, książę

(1.2) mocarz

antonimy:

(1.1) poddany, wasal; prezydent

wyrazy pokrewne:

forma żeńska władczyni

czas. władać

rzecz. władza ż, władczość

przym. władczy

przysł. władczo

związki frazeologiczne:

pan i władca • władca pustyni

etymologia:

od władać

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ruler
• arabski: (1.1) شيخ m, عاهل m; (1.2) بعل m, رب m
• duński: (1.1) regent w
• francuski: (1.1) souverain m
• hiszpański: (1.1) soberano m
• jidysz: (1.1) הערשער m (herszer), מושל m (mojszl)
• łaciński: (1.1) erus m, regnator m
• niemiecki: (1.1) Herrscher m, Gebieter m
• nowogrecki: (1.1) ηγεμόνας m
• pali: (1.1) īsa m
• rosyjski: (1.1) повелитель m, властелин m, владыка m
• sanskryt: (1.1) आर्य
• staroegipski: (1.1-2) (nb)

źródła: