graniczyć

graniczyć (język polski)

wymowa:

IPA: [ɡrãˈɲiʧ̑ɨʨ̑], AS: [grãńičyć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

czasownik przechodni, aspekt niedokonany

(1.1) mieć wspólną granicę

(1.2) (1.1) w odniesieniu do uczuć, stanu fizycznego lub psychicznego

odmiana:

(1.1-2) przesz. ja graniczyłem/graniczyłam, ty graniczyłeś/graniczyłaś, on graniczył, ona graniczyła, ono graniczyło, my graniczyliśmy/graniczyłyśmy, wy graniczyliście/graniczyłyście, oni graniczyli, one graniczyły; ter. ja graniczę, ty graniczysz, on, ona, ono graniczy, my graniczymy, wy graniczycie, oni graniczą; przysz. ja będę graniczył/~a, ty będziesz graniczył/~a, on będzie graniczył, ona będzie graniczyła, ono będzie graniczyło, my będziemy graniczyli/graniczyły, wy będziecie graniczyli/graniczyły, oni będą graniczyli, one będą graniczyły

przykłady:

(1.1) Polska graniczy z Niemcami.

(1.2) Jego zachowanie graniczy z obłąkaniem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. granica

czas. ograniczać

związki frazeologiczne:

graniczyć z cudem

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) border
• białoruski: (1.1) межаваць
• bułgarski: (1.1) гранича
• dolnołużycki: (1.1) granicowaś
• duński: (1.1) grænse
• hiszpański: (1.1) lindar, ser limítrofe; (1.2) rayar
• niemiecki: (1.1) grenzen
• rosyjski: (1.1) граничить, примыкать; (1.2) граничить, доходить
• szwedzki: (1.1) gränsa

źródła: