wykształcenie

wykształcenie (język polski)

wymowa:

IPA: [vɨkʃtawˈʦɛɲɛ]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) poziom wiedzy nabytej na drodze nauki

(1.2) od czas. wykształcić (się) (nabycie jakiejś cechy na drodze ewolucji lub ontogenezy)

odmiana:

(1) lp wykształceni|e, ~a, ~u, ~e, ~em, ~u, ~u; bez lm

przykłady:

(1.1) Miał wykształcenie humanistyczne, z matematyką zawsze był na bakier.

(1.2) U ptaków doszło do wykształcenia najrozmaitszych przystosowań do lotu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) ~ podstawowe/średnie/wyższe; ~ humanistyczne/ścisłe/techniczne; zdobyć/zdobywać ~

synonimy:

(1.1) wiedza, umiejętność; (1.2) wytworzenie, powstanie, wyewoluowanie

antonimy:

wyrazy pokrewne:

(1.1, 1.2) czas. wykształcać/wykształcić; rzecz. kształt

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1) od przestarzałych form staropolskich: kstałt - forma, wyobrażenie; kstałtowny - zgrabny, właściwy, wytworny

uwagi:

należy do wyjątków od zasady, że po spółgłoskach piszemy „rz”

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) education
• dolnołużycki: (1.1) kubłanje n
• duński: (1.1) uddannelse w; (1.2) dannelse w
• francuski: (1.1) éducation f
• niemiecki: (1.1) Ausbildung ż, Bildung ż, Schulbildung ż
• rosyjski: (1.1) образование
• włoski: (1.1) educazione ż

źródła: