politechnika

politechnika (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔlʲiˈtɛçɲika], AS: [polʹiteχʹńika], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. na 3 syl.• akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) uczelnia wyższa o statusie uniwersyteckim i profilu technicznym; zob. też politechnika w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	politechnika	politechniki
dopełniacz	politechniki	politechnik
celownik	politechnice	politechnikom
biernik	politechnikę	politechniki
narzędnik	politechniką	politechnikami
miejscownik	politechnice	politechnikach
wołacz	politechniko	politechniki

przykłady:

(1.1) Politechnika Świętokrzyska znajduje się w Kielcach.

składnia:

(1.1) na + Ms.

kolokacje:

(1.1) studiować / uczyć się na politechnice

synonimy:

(1.1) pot. polibuda

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. politechniczny, politechnizacja

związki frazeologiczne:

etymologia:

zob. poli + technika

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) University of Technology, Technical University
• baskijski: (1.1) unibertsitate politekniko, eskola politekniko
• esperanto: (1.1) politekniko
• francuski: (1.1) école polytechnique
• japoński: (1.1) 理工学部(りこうがくぶ)
• niemiecki: (1.1) Fachhochschule ż, Technische Hochschule ż, Technische Universität ż
• portugalski: (1.1) escola politécnica
• rosyjski: (1.1) политехникум n, политехника ż, политехнический институт m
• ukraiński: (1.1) політехнікум m, політехнічний інститут m, політехнічний університет m
• włoski: (1.1) politecnico

źródła: