tłumić

tłumić (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈtwũmʲiʨ̑], AS: [tu̯ũmʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

czasownik

(1.1) ograniczać, zmniejszać nasilenie czegoś

(1.2) (o buncie, powstaniu, rebelii) zwalczać, usiłować doprowadzić do poddania się (kapitulacji) powstańców / rebeliantów

(1.3) (o emocjach, uczuciach, odczuciach) powstrzymywać, hamować, nie dawać upustu; starać się nie okazywać uczuć

odmiana:

przykłady:

(1.2) Jesienią 1944 tłumi powstanie na Słowacji. W 1945, pod koniec wojny, ginie w tajemniczych okolicznościach.

składnia:

kolokacje:

(1.1) tłumić kaszel / płacz

(1.2) krwawo tłumić powstanie / rebelię

(1.3) tłumić w sobie gniew / agresję / emocje / uczucia / żal / złość

synonimy:

(1.1-3) dusić

(1.3) tłamsić

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. stłumić dk.

rzecz. tłumienie n, stłumienie n, stłumianie n, tłumik m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) smother; (1.2) quash, quell
• arabski: (1.1) كتم
• esperanto: (1.1) sufoki
• francuski: (1.1) étouffer; (1.2) juguler
• hawajski: (1.1) ʻumi
• japoński: (1.3) 押さえる(おさえる)
• rosyjski: (1.3) удерживать
• szwedzki: (1.2) slå ned, slå ner
• włoski: (1.3) reprimere

źródła: