kontur

kontur (język polski)

kontur (1.1) sylwetki

kontur (1.2) Indii

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃ntur], AS: [kõntur], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) linia, zarys kształtu

(1.2) geogr. mapa z zaznaczonymi tylko liniami lądów, głównych rzek, gór itp.

odmiana:

przykłady:

(1.1)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zarys

antonimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. konturówka m, konturóweczka ż, konturowość ż

przym. konturowy

przysł. konturowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) contour
• czeski: (1.1) kontura, obrys
• esperanto: (1.1) konturo
• hiszpański: (1.1) contorno m, perímetro m
• interlingua: (1.1) contorno
• rosyjski: (1.1) абрис m
• szwedzki: (1.1) kontur w

źródła:

kontur (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) kontur

odmiana:

przykłady:

(1.1)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

wyrazy pochodne:

rzecz. konturo

czas. konturi, konturiĝi

przysł. konture

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kontur (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) kontur, zarys

odmiana:

(1.1) en kontur, konturen, konturer, konturerna

przykłady:

(1.1)

składnia:

kolokacje:

(1.1) konturteckning

synonimy:

antonimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: