łuczywo

łuczywo (język polski)

łuczywo (1.1)

wymowa:

IPA: [wuˈʧ̑ɨvɔ], AS: [u̯učyvo]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przest. kawałek smolnego drzewa, używanego dawniej do oświetlania; zob. też łuczywo w Wikipedii

odmiana:

lp łuczyw|o, ~a, ~u, ~o, ~em, ~ie, ~o; lm ~a, ~, ~om, ~a, ~ami, ~ach, ~a

przykłady:

(1.1) Żołnierze pogasili teraz łuczywo, natomiast każdy ściągnął z ramienia to muszkiet, to piszczel, to guldynkę i nuż grzmieć na powitanie pani. (H. Sienkiewicz: Pan Wołodyjowski)

(1.1) Tak jak przed trzema miesiącami, kobieta siadła znowu na ziemi i skrzynkę otworzyła, a parobczak stojący za nią trzymał w ręku palące się łuczywo. (E. Orzeszkowa:Niziny)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

pochodnia

antonimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) torch
• niemiecki: (1.1) Fackel ż
• rosyjski: (1.1) факел