prokurator

prokurator (język polski)

wymowa:

​, IPA: [ˌprɔkuˈratɔr], AS: [prokurator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. funkcjonariusz czuwający nad ściganiem przestępstw i oskarżający przed sądem; zob. też prokurator w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) praw. kobieta prokurator (1.1)

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prokurator	prokuratorzy
dopełniacz	prokuratora	prokuratorów
celownik	prokuratorowi	prokuratorom
biernik	prokuratora	prokuratorów
narzędnik	prokuratorem	prokuratorami
miejscownik	prokuratorze	prokuratorach
wołacz	prokuratorze	prokuratorzy

(2.1) nieodm.

przykłady:

(1.1) Prokurator rozpoczął czynności wyjaśniające.

(1.1) ⁱ Nie jestem prokuratorem, który ma obowiązek ścigać fałszerzy.

(1.1) […] nagminne ukrywanie przed prokuratorem i sądem protokołów i innych dowodów przemawiających na korzyść aresztowanego […]

składnia:

kolokacje:

(1.1) prokurator apelacyjny / krajowy / generalny / rejonowy / wojskowy • prokurator w stanie spoczynku • powiadomić / zawiadomić prokuratora • przesłuchanie u prokuratora

synonimy:

(1.1) oskarżyciel publiczny

(2.1) prokuratorka

antonimy:

(1.1) adwokat, oskarżyciel prywatny

(2.1) adwokatka

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. prokuratura ż, podprokurator m, wiceprokurator m

forma żeńska prokuratorka ż

czas. prokurować ndk.

przym. prokuratorski

związki frazeologiczne:

grozi komuś prokurator

etymologia:

łac. procurator

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) prosecutor
• arabski: (1.1) وكيل نيابة
• duński: (1.1) anklager w
• francuski: (1.1) procureur
• hiszpański: (1.1) fiscal m
• niemiecki: (1.1) Staatsanwalt m
• rosyjski: (1.1) прокурор m; (2.1) прокурорша ż
• szwedzki: (1.1) åklagare w
• turecki: (1.1) savcı

źródła: