zaufanie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zaufanie (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [ˌzawuˈfãɲɛ], AS: [zau̯ufãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• epenteza ł • akc. pob. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przeświadczenie, że można komuś ufać[1]
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedyncza
mianownikzaufanie
dopełniaczzaufania
celownikzaufaniu
biernikzaufanie
narzędnikzaufaniem
miejscownikzaufaniu
wołaczzaufanie
przykłady:
(1.1) Bezgranicznym zaufaniem darzę tylko moją rodzinę.
(1.1) Mieli do niego zaufanie, bo był uczciwy[2].
składnia:
(1.1) zaufanie do kogoś (D.)[3]
kolokacje:
(1.1) bezgraniczne / pełne zaufanie • mąż zaufania • telefon zaufania • mieć zaufanie do kogoś / czegoś • wzbudzać zaufanie • darzyć / obdarzyć zaufaniem • utrata zaufania • wotum zaufania
synonimy:
(1.1) ufność
antonimy:
(1.1) nieufność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ufanie n, ufność ż, zaufaniec m, zaufany mos
czas. zaufać dk., ufać ndk.
przym. ufny, zaufany
przysł. ufnie
ims. zaufany
związki frazeologiczne:
powiedzieć w zaufaniu • kredyt zaufania • mandat zaufania • z całym zaufaniem • zdradzić zaufanie
etymologia:
pol. zaufać + -anie
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zaufanie” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. ↑ Mieszysław Maliński, Kuternoga
  3. ↑ Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=zaufanie&oldid=7797188”