spostrzec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

spostrzec (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈspɔsṭʃɛʦ̑], AS[sposṭšec], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. spostrzegać)

(1.1) aspekt dokonany od: spostrzegać (zauważać)
(1.2) aspekt dokonany od: spostrzegać (uświadamiać sobie)

czasownik zwrotny dokonany spostrzec się (ndk. spostrzegać się)

(2.1) aspekt dokonany od: spostrzegać się
odmiana:
(1.1-2) koniugacja XI
(2.1) koniugacja XI
przykłady:
(1.1) Opalony i przystojny, już w "cywilnym" stroju, z długą kopertówką pod pachą, lekko, prawie tańcząc, zmierzał do windy. Spostrzegłszy Irka, zatrzymał się i cofnął dwa kroki[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spostrzeżenie n, spostrzeganie n
czas. postrzegać
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: spostrzegać
(1.2) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: spostrzegać
(2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: spostrzegać się
źródła:
  1. Włodzimierz Kowalewski, Bóg zapłacz!, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.