koniugacja
koniugacja (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) jęz. odmiana czasownika przez osoby, liczbę, czas, tryb, aspekt, rodzaj; zob. też koniugacja (językoznawstwo) w Wikipedii
- (1.2) biol. bezpośrednie przekazywanie DNA z jednej komórki do drugiej. zob. też koniugacja (biologia) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik koniugacja koniugacje dopełniacz koniugacji koniugacji / przest. koniugacyj celownik koniugacji koniugacjom biernik koniugację koniugacje narzędnik koniugacją koniugacjami miejscownik koniugacji koniugacjach wołacz koniugacjo koniugacje
- przykłady:
- (1.1) Czasowniki, które odmieniają się w ten sam sposób, stanowią koniugację.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) zdrobn. żart. koniugacyjka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. koniugowanie n
- czas. koniugować ndk.
- przym. koniugacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. coniugatio
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) conjugation
- białoruski: (1.1) спражэнне n
- chorwacki: (1.1) sprezanje n, konjugacija ż
- duński: (1.1) konjugation w
- francuski: (1.1) conjugaison m
- galicyjski: (1.1) conxugación ż
- hiszpański: (1.1) conjugación ż
- interlingua: (1.1) conjugation
- islandzki: (1.1) sagnbeyging ż
- jidysz: (1.1) קאָניוגאַציע ż (koniugacje)
- kaszubski: (1.1) kòniugacjô ż
- kataloński: (1.1) conjugació ż; (1.2) conjugació ż
- niderlandzki: (1.1) vervoeging ż; (1.2) uitwisseling ż
- niemiecki: (1.1) Konjugation ż, Beugung ż; (1.2) Konjugation ż, Beugung ż
- nowogrecki: (1.1) συζυγία ż
- rosyjski: (1.1) спряжение n
- serbski: (1.1) коњугација ż
- ukraiński: (1.1) дієвідміна ż
- źródła: