jon

jon (język polski)

wymowa:

IPA: [jɔ̃n], AS: [i ̯õn], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) fiz. chem. atom lub grupa atomów posiadająca ładunek elektryczny (ujemny lub dodatni); zob. też jon w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	jon	jony
dopełniacz	jonu	jonów
celownik	jonowi	jonom
biernik	jon	jony
narzędnik	jonem	jonami
miejscownik	jonie	jonach
wołacz	jonie	jony

przykłady:

(1.1) Jon hydroksylowy jest anionem, czyli ma ładunek ujemny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. jonizacja ż, jonizowanie n

przym. jonowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: kation • anion

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ion
• arabski: (1.1) أيون m
• baskijski: (1.1) ioi
• bułgarski: (1.1) йон m
• czeski: (1.1) iont
• estoński: (1.1) ioon
• francuski: (1.1) ion m
• hiszpański: (1.1) ion m
• ido: (1.1) iono
• islandzki: (1.1) jón ż
• kataloński: (1.1) ió m
• niemiecki: (1.1) Ion n
• romániço: (1.1) iono
• rosyjski: (1.1) ион m
• słowacki: (1.1) ión m
• szwedzki: (1.1) jon w
• węgierski: (1.1) ion
• włoski: (1.1) ione m

źródła:

jon (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) fiz. chem. jon

odmiana:

(1.1) en jon, jonen, joner, jonerna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: