dno

dno (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) dolna powierzchnia wgłębienia w skorupie ziemskiej, np. koryta rzeki lub wąwozu

(1.2) dolna ścianka jakiegoś przedmiotu

(1.3) największa intensywność jakiegoś negatywnego zjawiska

(1.4) pogard. o kimś, kto wykazuje kompletną ignorancję w jakiejś dziedzinie lub o kimś bezwartościowym moralnie

(1.5) pogard. o czymś bezwartościowym lub bardzo brzydkim

odmiana:

przykłady:

(1.4) Staczasz się na dno, mój kolego.

(1.5) Przecież ten film to istne dno!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

wyrazy pokrewne:

denny

związki frazeologiczne:

(1.1-3) osiadać na dnie, (1.3) staczać się na dno

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski (1.1-2) bottom, ground
• bośniacki: (1.1) dno
• esperanto: (1.1) fund
• fiński: (1.1) pohja, alapää
• francuski: (1.1) fond
• grecki: (1.1) κώλος
• interlingua: (1.1) fundo
• islandzki: (1.1) botn
• łacina: (1.1) fundus
• niemiecki: (1.1) Grund, Boden
• norweski: (1.1-2) bunn
• slovio: (1.1) басен, дно (dno)
• słoweński: (1.1) [[dno
• szwedzki: (1.1-5) botten

dno (slovio)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) dno

odmiana:

przykłady:

(1.1)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zapis cyrylicą дно