śrubokręt

śrubokręt (język polski)

śrubokręty (1.1)

wymowa:

IPA: [ɕruˈbɔkrɛ̃nt], AS: [śrubokrẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę 

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) techn. proste narzędzie do wkręcania lub wykręcania śrub i wkrętów

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	śrubokręt	śrubokręty
dopełniacz	śrubokręta / śrubokrętu	śrubokrętów
celownik	śrubokrętowi	śrubokrętom
biernik	śrubokręt	śrubokręty
narzędnik	śrubokrętem	śrubokrętami
miejscownik	śrubokręcie	śrubokrętach
wołacz	śrubokręcie	śrubokręty

przykłady:

(1.1) Podczas odkręcania starej płyty złamał się śrubokręt.

składnia:

kolokacje:

(1.1) śrubokręt krzyżowy

synonimy:

(1.1) wkrętak

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. śruba + kręcić

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) screwdriver
• arabski: (1.1) مفك (mafak)
• baskijski: (1.1) bihurkin
• duński: (1.1) skruetrækker w
• esperanto: (1.1) ŝraŭbilo, ŝraŭbturnilo
• francuski: (1.1) tournevis m
• hiszpański: (1.1) destornillador m
• jidysz: (1.1) שרויפֿן־ציִער m (szrojfn-cier)
• niemiecki: (1.1) Schraubenzieher m
• norweski (bokmål): (1.1) skrutrekker m
• nowogrecki: (1.1) κατσαβίδι n, βιδολόγος m
• rosyjski: (1.1) отвёртка ż
• słowacki: (1.1) skrutkovač m
• szwedzki: (1.1) skruvmejsel w
• włoski: (1.1) cacciavite

źródła: