wspólny

wspólny (język polski)

wspólne (1.3) gotowanie

wymowa:

IPA: [ˈfspulnɨ], AS: [fspulny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) należący lub używany przez kilka osób

(1.2) charakterystyczny w równym stopniu dla grupy osób lub rzeczy

(1.3) wykonywany razem przez kilka osób

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	wspólny		wspólna	wspólne	wspólni	wspólne
dopełniacz	wspólnego		wspólnej	wspólnego	wspólnych
celownik	wspólnemu		wspólnej	wspólnemu	wspólnym
biernik	wspólnego	wspólny	wspólną	wspólne	wspólnych	wspólne
narzędnik	wspólnym		wspólną	wspólnym	wspólnymi
miejscownik	wspólnym		wspólnej	wspólnym	wspólnych
wołacz	wspólny		wspólna	wspólne	wspólni	wspólne

przykłady:

(1.1) Jadwiga mieszka z siostrą we wspólnym pokoju.

(1.2) Gościnność to cecha wspólna wszystkim mieszkańcom tej okolicy.

składnia:

kolokacje:

(1.2) wspólny pogląd • wspólny mianownik

synonimy:

antonimy:

(1.1) własny

(1.2) indywidualny

(1.3) osobny

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wspólnota ż, wspólnik m, wspólniczka ż, wspólność ż, spółka ż, spóła ż, pospółka ż, zespół mrz

przysł. wspólnie

związki frazeologiczne:

nie mieć z czymś nic wspólnego • znaleźć wspólny język • zrobić coś wspólnymi siłami

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) common; (1.2) common
• duński: (1.1) fælles; (1.2) fælles
• esperanto: (1.1) komuna; (1.2) komuna
• francuski: (1.1) commun
• hiszpański: (1.1) común; (1.2) común
• litewski: (1.1) bendrai; (1.2) drauge
• lombardzki: (1.1) koiné
• niemiecki: (1.1) gemeinsam
• nowogrecki: (1.1) κοινός, κοινόχρηστος; (1.2) κοινός
• włoski: (1.1) comune

źródła: