uczony

uczony (język polski)

wymowa:

IPA: [uˈʧ̑ɔ̃nɨ], AS: [učõny], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) osoba zajmująca się naukowo jakąś dziedziną wiedzy i będąca w niej autorytetem

przymiotnik

(2.1) poparty lub nacechowany wiedzą

(2.2) gruntownie wykształcony w swojej dziedzinie

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) imiesłów przymiotnikowy przeszły bierny, rodzaj męski od: uczyć

odmiana:

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	uczony		uczona	uczone	uczeni	uczone
dopełniacz	uczonego		uczonej	uczonego	uczonych
celownik	uczonemu		uczonej	uczonemu	uczonym
biernik	uczonego	uczony	uczoną	uczone	uczonych	uczone
narzędnik	uczonym		uczoną	uczonym	uczonymi
miejscownik	uczonym		uczonej	uczonym	uczonych
wołacz	uczony		uczona	uczone	uczeni	uczone

przykłady:

(1.1) Nasz nauczyciel to wszechstronny uczony o wielu specjalnościach.

(2.1) On potrafi przytoczyć wiele uczonych definicji na poparcie swoich poglądów.

(3.1) Ten uczeń był uczony przeze mnie w poprzednich dwóch latach.

składnia:

kolokacje:

(1.1) polski / francuski / rosyjski / … uczony

(2.1) uczona księga / mowa / rozprawa / teoria • uczony dowód

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. uczenie n, uczeń mos, uczennica ż, nauka ż

forma żeńska uczona ż

czas. uczyć, nauczyć, wyuczyć

przym. niedouczony, wyuczony, nieuczony

przysł. uczenie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) < (2.2)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) scholar; (2.1) learned, scholarly; (2.2) educated
• jidysz: (1.1) וויסנשאַפֿטלער m (wisnszaftler)
• rosyjski: (1.1) учёный m; (2.1) учёный; (2.2) учёный

źródła: