szkielet

szkielet (język polski)

ludzkie szkielety (1.1)

szkielet (1.2) budynku

wymowa:

IPA: [ˈʃʲcɛlɛt], AS: [šʹḱelet], zjawiska fonetyczne: zmięk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) anat. ogół kości w danym organizmie

(1.2) techn. podstawa konstrukcji

(1.3) przen. struktura, ogólny zarys czegoś

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szkielet	szkielety
dopełniacz	szkieletu	szkieletów
celownik	szkieletowi	szkieletom
biernik	szkielet	szkielety
narzędnik	szkieletem	szkieletami
miejscownik	szkielecie	szkieletach
wołacz	szkielecie	szkielety

przykłady:

(1.1) Nauczyłem się już wszystkich kości ludzkiego szkieletu.

(1.2) Zbiłem z listewek szkielet latawca, teraz musimy go obciągnąć papierem i przymocować ogon.

(1.3) Na razie przygotowałem szkielet programu, teraz musimy dopracować szczegóły.

składnia:

kolokacje:

(1.2) ~ budynku

synonimy:

(1.1) kościec, układ kostny

antonimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. (1.1) szkieletor

przym. szkieletowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. σκελετός → wysuszone ciało

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) skeleton
• czeski: (1.1) kostra
• duński: (1.1) skelet n
• francuski: (1.1-3) squelette m
• hiszpański: (1.1-3) esqueleto m
• interlingua: (1.1) skeleto
• islandzki: (1.1) beinagrind ż
• jidysz: (1.1) געביין n (gebejn), סקעלעט m (skelet)
• łaciński: (1.1) skeleton
• niemiecki: (1.1) Skelett n, Gerippe n; (1.2) Gerüst n
• norweski (bokmål): (1.1) skjelett n
• nowogrecki: (1.1-3) σκελετός m
• rosyjski: (1.1) скелет m
• słowacki: (1.1) kostra
• szwedzki: (1.1) skelett n, benrangel w; (1.2-3) stomme w
• ukraiński: (1.1) скелет m
• włoski: (1.1) ossatura ż; scheletro m

źródła: