żółć

żółć (język polski)

żółć (1.3)

wymowa:

​, IPA: [ʒuwʲʨ̑], AS: [žuu̯ʹć], zjawiska fonetyczne: zmięk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) med. wydzielina wątrobowa; zob. też żółć w Wikipedii

(1.2) przen. gniew, zdenerwowanie, oburzenie, irytacja

(1.3) rzad. kolor żółty

czasownik

(2.1) rozk. zob. żółcić

odmiana:

: (1.1) lp żół|ć, ~ci, ~ci, ~ć, ~cią, ~ci, ~cio; blm

(1.3) lp żół|ć, ~ci, ~ci, ~ć, ~cią, ~ci, ~cio; lm ~cie, ~ci, ~ciom, ~cie, ~ciami, ~ciach, ~cie

przykłady:

(1.2) Chciał wylać żółć, która się w nim zebrała, na głowę Stasia. (H. Sienkiewicz: W pustyni i w puszczy)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) złość

antonimy:

wyrazy pokrewne:

przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuchny, żółciowy

przysł. żółto

rzecz. żółtość, żółtko

czas. żółcić

związki frazeologiczne:

żółć kogoś zalewa, żółć się w kimś gotuje

etymologia:

uwagi:

jest to najdłuższy wyraz w języku polskim złożony wyłącznie ze znaków diakrytycznych

tłumaczenia:

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: żółty

• angielski: (1.1) bile, gall
• czeski: (1.1) žluč
• esperanto: (1.1) galo
• francuski: (1.1-2) bile ż
• hiszpański: (1.1-2) bilis ż
• holenderski: (1.1) gal ż/m
• łaciński: (1.1-2) bilis ż
• niemiecki: (1.1) Galle ż
• nowogrecki: (1.1-2) χολή ż
• rosyjski: (1.1) жёлчь
• szwedzki: (1.1) galla w
• węgierski: (1.1) epe
• wilamowski: (1.1) gołł
• włoski: (1.1) bile

źródła: