strugać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

strugać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈstruɡaʨ̑], AS[strugać]
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) obrabiać drewno poprzez ścinanie podłużnych wiór
(1.2) wygładzać drewno
(1.3) wycinać, rzeźbić coś w drewnie ostrym narzędziem
(1.4) pot. udawać kogoś
(1.5) reg. ścinać wierzchnie warstwy

czasownik zwrotny niedokonany strugać się

(2.1) rzad. być struganym[1]
odmiana:
(1.1-5) koniugacja I lub rzad. koniugacja IX[1], strugam / rzad. strużę[2][3]; lub rzad.
(2.1) lub rzad.
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) ciosać, heblować, ociosywać
(1.3) rzeźbić, wycinać, wyrzynać
(1.4) naśladować
(1.5) obierać, skrobać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. strug, strugacz, strugaczka, struganie, strugarka, strugarnia, strugnica
przym. strugarski, strugowy
czas. wystrugać
związki frazeologiczne:
strugać wariata
etymologia:
pol. strug + -ać
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „strugać” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „strugać” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „strugać” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.