reb

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

reb (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) tytuł grzecznościowy używany przez Żydów w stosunku do mężczyzny, odpowiednik polskiej formy pan[1][2]; zob. też reb w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wtedy reb Icie powiedział: „A więc czy ja, reb Icchok Kohen, mogę zabronić człowiekowi, aby nadstawiał głowę za drugiego człowieka?”[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) pan
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rabin mos, rebe mos
przym. rabinacki
związki frazeologiczne:
etymologia:
jid. רב (reb)
uwagi:
W jidysz wyraz ten występuje zawsze przed imieniem lub przed imieniem i nazwiskiem mężczyzny, ale po polsku bywa też stosowany samodzielnie. Mimo pokrewieństwa etymologicznego jego użycie nie ogranicza się do rabinów, a obejmuje wszystkich dorosłych Żydów.
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) Reb
  • jidysz: (1.1) רב (reb)
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „reb” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Bogdan Wojdowski, Chleb rzucony umarłym, 1971, Narodowy Korpus Języka Polskiego.