oblicze

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

oblicze (język polski)[edytuj]

oblicze (1.1)
oblicze (1.3)
wymowa:
IPA[ɔbˈlʲiʧ̑ɛ], AS[oblʹiče], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. twarz jakiejś osoby i jej wyraz
(1.2) przen. charakter czegoś; zarys, postać czegoś
(1.3) twarz zwierzęcia
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Był człowiekiem o wysokim czole i poważnym obliczu.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ponure / surowe / posępne / marsowe oblicze • ludzkie oblicze
(1.2) znaleźć się w obliczu czegoś • oblicze kulturalne • oblicze rozwoju turystykiprawdziwe oblicze
synonimy:
(1.1) fizjonomia, twarz, buzia, lico
(1.2) esencja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
Janusowe obliczew obliczu śmierci
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 536.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „oblicze” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.