dziczyzna

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dziczyzna (język polski)[edytuj]

dziczyzna (1.1)
dziczyzna (1.2)
wymowa:
?/i IPA[ʥ̑iˈʧ̑ɨzna], AS[ʒ́ičyzna], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) spoż. mięso z ubitej zwierzyny łownej
(1.2) kulin. potrawa z dziczyzny (1.1)
odmiana:
(1.1-2) blm[1]
przykłady:
(1.1) Na obiad zjedliśmy pieczeń z dziczyzny.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pasztet z dziczyzny • pieczona dziczyzna
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) mięso
hiponimy:
(1.1) sarnina, jelenina
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziki m, dzikość ż, dzik m, dzicz ż, dzikus m, dzikuska ż, dzikarz m, dziczenie n, zdziczenie n
czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
przym. dziki, dziczy
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. dziki + -yzna[2]
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „dziczyzna” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 271.